‘Een van de eerste dingen die je leert als coach is dat het niet om jou gaat, maar om de ander. Het laatste wat we immers willen is een coach die te lang en te veel over zichzelf praat. Of überhaupt een coach die heel veel aan het woord is. Zelfs al zou die coach briljante dingen zeggen, dan nog kan dat hoogstens betekenen dat-ie de coachée allemaal vissen geeft, maar niet leert vissen. Daarvoor is toch echt nodig dat de coachée zijn of haar eigen antwoorden mag ontdekken en formuleren.

MAAR…

Momenteel ben ik nogal gefascineerd door het fenomeen dat het soms juist wél een heel goed idee is om ‘jezelf als coach in het licht te zetten’.
‘Ok, maar wanneer dan?’, hoor ik je denken… Nou, bijvoorbeeld in de volgende gevallen:

1. Als een coachée over je grens heen gaat. Je doet er dan goed aan om je uit te spreken over het effect dat coachée op dat moment op je heeft. Dit dient twee doelen: Jij ‘verdedigt’ jezelf en je coachée ontdekt wat het effect is van diens handelen
2. Als je merkt dat je coachée over weinig inlevingsvermogen beschikt. We vergeten weleens dat dit vermogen niet bij iedereen even sterk ontwikkeld is. Bovendien kan stress ervoor zorgen dat dit tijdelijk wat minder goed lukt. Door openheid te geven over wat er bij jou gebeurt, help je de coachée zich in jou in te leven. En hopelijk lukt dat thuis en op het werk daarna ook steeds beter.
3. Als je coachée het moeilijk vindt om op zichzelf te reflecteren. Ook deze vaardigheid verdwijnt gemakkelijk onder stress. Als jij wel hardop op jezelf reflecteert stimuleer je de coachée dit ook wat meer te gaan doen. Een fijn start-zinnetje daarvoor is:  ‘Ik merk dat ik…’ Bijvoorbeeld: ‘Ik merk dat ik nogal schrik van de harde woorden die je gebruikt over…’
4. Als de coachée een beetje onhandig is met relaties in het algemeen. Jij en de coachée hebben ook een relatie. Een werkrelatie weliswaar, maar toch… Die relatie kun je dus inzetten. Bijvoorbeeld met een ACT-interventie zoals: ’Hé mag ik even op de pauze-knop drukken? Wat gebeurde er nu zojuist? Ik vroeg je iets en toen begon jij jezelf verdedigen… Ik wil graag snappen wat er op zo’n moment bij jou gebeurt…’
5. Als je de coachée een voorbeeld wilt laten zien van ‘hoe het ook kan’. Denk aan gezonde zelfzorg, je kwetsbaar opstellen, genieten van kleine dingen, speels en humorvol in het leven staan, jezelf niet al te serieus nemen, assertiviteit, etc.
6. Als je de coachée ‘gedeelde menselijkheid’ wilt aanbieden en/of dingen wilt normaliseren, zoals dat in ACT vaak gebeurt. Een bekend motto onder ACT-coaches en therapeuten is ‘We zitten allemaal in hetzelfde schuitje’. Zo zegt ACT-coach Russ Harris vaak: ‘Als jouw verstand op het mijne lijkt, dan herken je vast dat het je er flink van langs kan geven als je een fout hebt gemaakt… Mijn verstand zegt dan dingen die ik nooit tegen een vriend(in) zou zeggen… Tenminste… als ik ze te vriend wil houden…. Herken je dat?’
7. En last but not least: als jij je ernstige zorgen maakt, bijvoorbeeld bij vermoedens van kindermishandeling. Helaas komt dit óók in Nederland dagelijks voor en als coach of hulpverlener kun je dit dus tegenkomen.

Speciaal voor dergelijke situaties ontwikkelde onze gasttrainer Roos Heuff samen met haar eigen team de ‘Ik-Jij-Wij-methode’. Roos is ook zeer goed thuis in de Oplossingsgerichte benadering en onlangs interviewde ik haar voor de Podcast over haar ervaringen bij het Brief Institute in Londen én over de ‘Ik-Jij-Wij-methode’.

Je vindt ons interview hier.

Zoals altijd wens ik je weer een mooie en betekenisvolle werkweek toe en mocht je komende week één van deze situaties tegenkomen, overweeg dan eens om tijdelijk jezelf in het licht te zetten en te delen wat er bij jou gebeurt.